روزی سقراط حکیم مردی را دید که خیلی ناراحت و متآثر است.



علت ناراحتی اش را پرسید.پاسخ داد:



در راه که می آمدم یکی از آشنایان را دیدم.سلام کردم.



جواب نداد و با بی اعتنایی و خود خواهی گذشت و رفت



و من از این طرز رفتار او خیلی رنجیدم.



سقراط گفت: چرا رنجیدی؟ مرد با تعجب گفت:



خوب معلوم است که چنین رفتاری ناراحت کننده است.



سقراط پرسید: اگر درراه کسی را می دیدی که به زمین افتاده



و از درد و بیماری به خود می پیچد



ایا از دست او دلخور و رنجیده می شدی؟



مرد گفت: مسلم است که هرگز دلخور نمی شدم .



آدم از بیمار بودن کسی دلخور نمی شود.سقراط پرسید:



به جای دلخوری چه احساسی می یافتی و چه می کردی؟



مرد جواب داد: احساس دلسوزی و شفقت



و سعی می کردم طبیب یا دارویی به او برسانم.



سقراط گفت: همه این کارها را به خاطر آن می کردی



که او را بیمار می دانستی



آیا انسان تنها جسمش بیمارمی شود؟



و آیا کسی که رفتارش نا درست است روانش بیمار نیست؟



اگر کسی فکر و روانش سالم باشد هرگز رفتار بدی از او دیده نمی شود؟



بیماری فکری و روان نامش غفلت است



و باید به جای دلخوری و رنجش نسبت به کسی که بدی می کند و غافل است دل سوزاند و کمک کرد



و به او طبیب روح و داروی جان رساند.



پس از دست هیچ کس دلخور مشو و کینه به دل مگیر



و آرامش خود را هرگز از دست مده



بدان که هروقت کسی بدی می کند در آن لحظه بیماراست.